Just... Blurt!

               Just…blurt!

‘’Blurt. Just … blurt’’ μου είπε με επίμονο τρόπο, όταν με είδε να σκέφτομαι και να προσπαθώ να βρω τις κατάλληλες λέξεις για να εκφράσω αυτά που είχα στο μυαλό μου. Η αλήθεια είναι πως με ταρακούνησε λίγο, ξυπνώντας με απο το βαθύ  ταξίδι της σκέψης .  Με ταρακούνησε,  όχι τόσο με τον επίμονο τρόπο που με κοίταζε και μου μιλούσε,  όσο με αυτή την ιδιαίτερη  λέξη.  Μια λέξη που δεν  είχα ξανά ακούσει   μέχρι εκείνη τη στιγμή και η αλήθεια είναι πως  ακούγοντάς την για πρώτη φορά, απόρησα.  Τι μπορεί να σήμαινε  μια λέξη σαν κι αυτή; Είχα την εντύπωση πως οποιοδήποτε λεξικό κι αν έψαχνα, δε θα την έβρισκα. Θα την έβρισκα;

‘’Μην ψάχνεις να βρεις τι σημαίνει’’  μου είπε στα αγγλικά, με αυτή τη τόσο ιδιαίτερη  προφορά που είχε . ‘’Το πολύ πολύ να δεις μια απλή μετάφραση που να λέει:  Βlurt = Say something suddenly and without careful consideration’’  -  Βlurt = Πείτε κάτι ξαφνικά και χωρίς προσεκτική εξέταση ή σκέψη  (https://en.oxforddictionaries.com/definition/blurt).  

Εννοούσε οτι θα έπρεπε να πω κάτι ξαφνικά και χωρίς προσεκτική σκέψη; Πως; Κι αν έλεγα κάτι που κάποιοι θα το παρεξηγούσαν;  Έχω μάθει να φιλτράρω με προσοχή (τώρα που το σκέφτομαι, να φιλτράρω υπερβολικά) αυτά που λέω έτσι ώστε να είμαι πάντα προσεκτικός στην επικοινωνία μου με τους άλλους.  Μου εξήγησε με ποιόν τρόπο αυτή η λέξη επηρεάζει την εσωτερική μας κατάσταση και πραγματικότητα.  Μου εξήγησε πως όταν θέλουμε να πούμε κάτι και συνεχώς το πνίγουμε, αυτό κρύβεται μέσα μας για λίγο καιρό όμως στην συνέχεια, θέλει να ξαναβρεί την πορεία του, τον προορισμό του και ορμάει με δύναμη και ταχύτητα πάλι προς τα έξω. Και το εντυπωσιακό είναι πως όσο περισσότερες φορές το πνίγουμε, τόσο αυτό αποκτά μεγαλύτερη δύναμη και ταχύτητα, με αποτέλεσμα να μην φαίνεται τίποτα που να είναι ικανό να το σταματήσει.   

Ξεκίνησε λοιπόν να μου αφηγείται  την ιστορία ενός φίλου  ο οποίος συνεχώς επικοινωνούσε χωρίς τις περισσότερες φορές  να λέει  ξεκάθαρα αυτό που σκέφτεται ή αυτό που αισθάνεται . Συνέχεια σκεφτόταν πριν εξωτερικεύσει τις σκέψεις του και όταν μιλούσε, ασυνείδητα κινούσε συνεχώς τα μάτια του πάνω και κάτω, δεξιά και αριστερά έως ότου βρει τις κατάλληλες λέξεις να εκφράσει αυτά που είχε μέσα του. Ήταν ένας άνθρωπος με επιθυμίες και στόχους. Μα θα μου πεις πως σχεδόν όλοι οι άνθρωποι έχουν επιθυμίες και στόχους. Σχεδόν όλοι, ή μάλλον όλοι;  Όπως και να έχει, αυτοί οι  ΄΄όλοι΄΄, δηλαδή όλοι εμείς, όλοι είμαστε τόσο ιδιαίτερα διαφορετικοί μέσα στην πιθανή ομοιότητά μας, έτσι δεν είναι;            

Αυτός ο άνθρωπός λοιπόν, είχε και αυτός έναν εαυτό. Αυτός ήταν που σκεφτόταν συνεχώς το παρελθόν, κάποιες φορές  και το μέλλον όμως ποτέ, μα ποτέ,  δεν ζούσε στο παρόν. Μα, πως έβαζε στόχους σκεπτόμενος το παρελθόν  ταυτόχρονα με το μέλλον; Και το παρόν; Τι βιώνει τώρα; Τι θα μπορούσε να ζει την στιγμή εκείνη που βίωνε  τις εμπειρίες του; ‘’Ξέρεις’’ μου είπε χαμογελώντας ‘’ο συγκεκριμένος άνθρωπος είχε μια φοβερή ικανότητα. Είχε μια ιδιαίτερη στρατηγική να αναβάλλει συνεχώς τους στόχους, τα σχέδια και τις επιθυμίες του. Ξέρεις, χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να το κάνεις αυτό. Και γνωρίζεις φαντάζομαι  πως το έκανε. Απλά, την στιγμή που το σώμα του ήταν εκεί, το μυαλό του ταξίδευε στο παρελθόν και αμέσως μετά στο μέλλον. Μέχρι που δεν ήξερε πια τι σημαίνει παρόν. Ήταν, σαν να μην ήταν παρών. Και όταν επικοινωνούσε με τους γύρω του, πάντα  ήθελε να πει κάτι, αυτό που είχε μέσα του, την πραγματικότητά του. Όμως πάντα υπήρχαν σχεδόν συνέχεια οι στιγμές που σκεφτόταν, σκεφτόταν  και τελικά ... τι έπρεπε ή τι έμενε να πει;‘’   

Ωραία! Σκέφτομαι τώρα κι εγώ ... Να ζω στο παρόν. Να ζω τη στιγμή. Να υπάρχουν συγκεκριμένες στιγμές που θα θυμάμαι το παρελθόν, στιγμές που θα με τροφοδοτούν με χρήσιμες πληροφορίες για αυτά έκανα ή δεν έκανα σωστά.  Και άλλες τόσες συγκεκριμένες  στιγμές, που θα σκέφτομαι το μέλλον, τους στόχους, τα σχέδια μου.  Να υπάρχουν και άλλες πολλές στιγμές. Στιγμές που απλά να ζω και να βιώνω την στιγμή με όλες μου τις αισθήσεις. Και να λέω επιτέλους αυτά που σκέφτομαι, που αισθάνομαι. Με μέτρο όμως, έτσι;  Είναι  πιστεύω μια καλή αρχή αυτή, δεν είναι; Τι λες;  Σκέφτομαι τώρα! Άραγε, σκέφτομαι πολύ...;    

Μα  για περίμενε  λίγο... ''Και αυτός ο φίλος που σκεφτόταν πολύ;  Τι έγινε τελικά μ αυτόν;''              -‘’Oh, blurt for god’s sake Kostas. You think too much! Just... blurt !! ‘’

Όπως κάθε ταξίδι που ξεκινάει, έτσι κι αυτό δεν θα μπορούσε να μην είναι γεμάτο από εικόνες,  ήχους και συναισθήματα.  Είναι λες και κάθεσαι αναπαυτικά σε μια πολυθρόνα και έτσι όπως τριγυρνούν τα μάτια σου στον χώρο, το βλέμμα σου αναζητά κάπου να εστιάσει, να αναπαυτεί, και ξαφνικά καρφώνεται σε αυτά τα  μικρά κάδρα  με μικρές φωτογραφίες.  Φωτογραφίες με πρόσωπα γνώριμα ή άγνωστα, δεν έχει σημασία γιατί οι καταστάσεις που είναι αποτυπωμένες σε αυτές,  σαν να λειτουργούν διεγερτικά για τον μυαλό, αφού αυτές δίνουν την σπίθα, το έναυσμα για να αρχίσουμε να αναπολούμε και να ταξιδεύουμε όπου εμείς επιθυμούμε.

Και που να ταξιδεύουμε;  Ίσως πίσω στον χρόνο για να γαργαλήσουμε και να ξυπνήσουμε  εμπειρίες και μνήμες για το τι συνέβη ή για το τι θα μπορούσε να συμβεί. Οξύμωρο και ταυτόχρονα εντυπωσιακό δε φαίνεται;  Πώς μπορούμε αλήθεια να πηγαίνουμε πίσω στον χρόνο για να υποθέσουμε αυτά που θα μπορούσαν να έχουν συμβεί για κάτι που ήδη έχει συμβεί; Ίσως να μην υπάρχει λογική εξήγηση. Κι αυτό συμβαίνει γιατί το μυαλό πάντα βρίσκει τους τρόπους και τους δρόμους διαφυγής και κατασκευής πιθανοτήτων, όταν βρίσκει την ευκαιρία. Πάντα βρίσκει  τρόπους και  δρόμους για να  δημιουργεί μια γεμάτη και εντυπωσιακή παράλληλη πραγματικότητα. Μια ιδιαίτερα ξεχωριστή εικονική πραγματικότητα.

Και μαζί με αυτή την ιδιαίτερα ξεχωριστή μας πραγματικότητα, τις μνήμες και τους δρόμους,  έρχεται η ώρα να ξυπνήσουν και οι αισθήσεις μας, με την σειρά τους.  Γιατί το μυαλό είναι ένας μικρός παιχνιδιάρης αγύρτης κατεργάρης  που δεν μένει ήρεμος και σε πηγαίνει κάποιες φορές σε κοντινά και γνώριμα μέρη, αλλά τις περισσότερες φορές σε ταξιδεύει σε μέρη μακρινά, όμορφα και άγνωστα. Και αυτός ο αγύρτης κατεργάρης έχει αυτή την μοναδική δύναμη : Όσο πιο μακριά σε ταξιδεύει, τόσο πιο πολύ  μπορεί να παρακινεί όλο σου το κορμί, όλο σου το ‘’είναι’’. 

Και  φυσικά κάποιες φορές μαζί με αυτές τις όμορφες εμπειρίες στα κοντινά και μακρινά τοπία, ξυπνούν οι πεποιθήσεις και τα ‘’πιστεύω’’ μας, βγαλμένα μέσα από την απαράμιλλα μετρημένη  και αυστηρή μας λογική. Αν είναι έτσι, τότε μάλλον και η συμπεριφορά μας θα είναι ανάλογη, πιθανόν,  έτσι δεν είναι ;

 Ίσως τελικά αυτά τα ‘’πιστεύω’’ να είναι βγαλμένα μέσα από αυτά τα εντυπωσιακά ταξίδια καθώς τα σκεφτόμαστε πιο λογικά πια, κατανοώντας τα,  περιγράφοντας τα συμπεράσματά μας και τις εντυπώσεις μας για αυτά.

Αλλά τι σημασία έχουν όλα αυτά; Αν σημασία έχει το ταξίδι, όπως πολλοί λένε,  αυτό που μένει είναι να ανακαλύψουμε τους δρόμους και τους τρόπους. Ξεκινάμε...